Sąd Najwyższy oddalił kasację RPO ws. śmierci Igora Stachowiaka
- 24 sierpnia 2023 r. Sąd Najwyższy oddalił jako oczywiście bezzasadną kasację Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie śmierci Igora Stachowiaka; ponadto oddalono kasacje obrońców dwóch skazanych policjantów
- Igor Stachowiak w 2016 r. zmarł we wrocławskim komisariacie, gdzie po zatrzymaniu był rażony paralizatorem
- Sądy skazały policjantów na dwa i pół oraz dwa lata więzienia. Uznały, że użycie paralizatora nie było bezpośrednią przyczyną zgonu
- Kasację do SN wniósł 22 lutego 2021 r. ówczesny RPO Adam Bodnar
Wobec postanowienia oddalającego wszystkie wniesione kasacje jako oczywiście bezzasadne, SN odstąpił od sporządzenia pisemnego uzasadnienia.
Igor Stachowiak został zatrzymany w centrum miasta. W komisariacie był rażony paralizatorem w łazience, która nie jest monitorowana. Ale kamera zamontowana jest w samym paralizatorze. Nagrała, jak policjanci rażą prądem skutego człowieka i jak on umiera.
W 2019 r. zapadły wyroki w sprawach policjantów, którzy byli na komisariacie: sądy pierwszej i drugiej instancji uznały, że bezpośrednią przyczyną zgonu była „niewydolność krążeniowo-oddechowa w przebiegu arytmii” wywołana przez środki odurzające, które zdaniem sądu Igor Stachowiak zażył przed zatrzymaniem.
Działania policjantów, choć naganne, nie były w opinii sądu decydujące. Policjanci zostali prawomocnie skazani za przekroczenie uprawnień w zakresie realizacji zadań ustawowych Policji oraz znęcania się fizycznego i psychicznego nad pozbawionym wolności. Sąd wymierzył im kary dwóch i pół lub dwóch lat więzienia.
W kasacji RPO zwracał m.in. uwagę, że sąd źle ustalił przyczyny tragedii. Oparł się na jednej ekspertyzie, która mówiła o „niewydolności krążeniowo-oddechowej w przebiegu arytmii”, nie zadając sobie pytania, czy to właściwe wyjaśnienie w przypadku człowieka rażonego prądem. W kasacji wskazano, że sąd nie wziął pod uwagę innych opinii naukowców, a także zeznań świadków, które zaprzeczały, aby Igor Stachowiak był w czasie zatrzymania w stanie wyjątkowego pobudzenia.
II.511.71.2021