Biuletyn Informacji Publicznej RPO

Co się dzieje za zamkniętymi drzwiami? Tam, gdzie trudno zajrzeć, a jeszcze trudniej wyjść? Co wynika z wizytacji w miejscach, gdzie przebywają osoby pozbawione wolności?

Przemoc i tortury, okrutne i nieludzkie traktowanie – choć są zakazane, zdarzają się zwłaszcza tam, gdzie „nikt nie widzi”. Zatem nie tylko w ciemnej ulicy, ale także:

• w więzieniach i aresztach,
• w szpitalach psychiatrycznych,
• w domach pomocy społecznej,
• w izbach wytrzeźwień,
• w schroniskach dla nieletnich i zakładach poprawczych,
• w pomieszczeniach dla osób zatrzymanych jednostek organizacyjnych Policji,
• w policyjnych izbach dziecka,
• w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych,
• w pomieszczeniach dla osób zatrzymanych jednostek organizacyjnych
• Straży Granicznej,
• w aresztach w celu wydalenia Straży Granicznej,
• w ośrodkach strzeżonych dla cudzoziemców,
• w pomieszczeniach dla osób zatrzymanych jednostek organizacyjnych
• Żandarmerii Wojskowej,
• w zakładach opiekuńczo – leczniczych,
• w placówkach całodobowej opieki dla osób niepełnosprawnych,
• przewlekle chorych i w podeszłym wieku.

Te miejsca (jest ich w Polsce ponad 3000) muszą być regularnie kontrolowane.

Wynika to nie tylko z wiedzy i zdrowego rozsądku, ale także ze zobowiązań, jakie nakłada na nasz kraj wspólnota międzynarodowa.

Robi to Krajowy Mechanizm Prewencji Tortur (KMPT) – eksperci (prawnicy, pedagodzy, socjolodzy, lekarze, kryminolodzy, psycholodzy) badający sytuacje w miejscach, gdzie ludzie przebywają wbrew swojej woli.

KMPT działa na mocy postanowień Protokołu fakultatywnego do Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur (OPCAT). Każde państwo-strona Konwencji ma obowiązek utworzyć Krajowy Mechanizm Prewencji Tortur.