Biuletyn Informacji Publicznej RPO

13 czerwca br. w Choroszczy odbyło się sympozjum na temat opieki domowej, zorganizowane przez Klinikę Psychiatrii UMB w Choroszczy oraz Oddział Podlaski Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Od lat kontynuowany jest tam model opieki w naturalnym środowisku nad osobami chorymi psychicznie - jak najbliżej rodziny. Debata poświęcona była poszukiwaniom najbardziej skutecznych form leczenia i opieki oraz możliwości współpracy zainteresowanych podmiotów.

Szpital w Choroszczy jest największym szpitalem psychiatrycznym w Polsce. W latach 30. XX wieku wprowadzono tu praktykę lokowania pacjentów w rodzinach na wsi - powierzano rodzinom opiekę nad chorymi, którzy byli stabilni i nie wymagali hospitalizacji. Potrzebowali natomiast kontaktu z lekarzem, psychologiem, jaki może zapewnić opieka ambulatoryjna. W 1939 roku pod opieką rodzin wiejskich przebywało około 1 100 pacjentów. Początkowo byli przywożeni na badania do szpitala. Później lekarze i terapeuci odwiedzali ich w miejscach zamieszkania. Bardzo rzadko zdarzały się sytuacje, w których rodziny nie spełniały swoich zadań opiekuńczych i pacjenci byli odbierani. Z informacji dr Tadeusza Borowskiego, poprzedniego wieloletniego dyrektora szpitala wynika, że takie rodziny były bardzo źle oceniane przez środowisko - odebranie pacjenta było dyshonorem dla rodziny.
Obecnie opieką domową obejmuje pacjentów szpitala jedenaście wiejskich rodzin. Chorzy są regularnie odwiedzani przez psychiatrę, psychologa i pracownika socjalnego. Opieka domowa realizowana jest w ramach kontraktu z NFZ. Województwo podlaskie jest jedynym regionem w Polsce, które kontraktuje opiekę domową.
W konferencji w Choroszczy wzięli udział lekarze psychiatrzy, psychologowie, pracownicy socjalni oraz przedstawiciele Podlaskiego Oddziału NFZ. Przedstawicielką Biura RPO była Barbara Imiołczyk, Główny Koordynator ds. Komisji Ekspertów i Rad Społecznych. Nadrzędnym celem spotkania było rozważenie, czy opieka domowa nad osobami chorymi psychicznie ma przyszłość. Zdaniem lekarzy pacjenci przebywający w rodzinach są w stanie lepszym wobec tego, który można było osiągnąć w szpitalu. Nazywają tę formę „terapią rodzinną”.